Trui Van Landuyt

Wanneer een landschap aan me voorbijraast, volg ik de horizon. Mijn blik verlaat haar niet, vult zelf aan waar nodig. Zodra de horizon onderbroken wordt, verbindt mijn blik het punt vóór en het punt ná de onderbreking tot een strak gespannen touw. Je kan erop koorddansen.

Aan de hand van een zelf samengesteld bouwpakket aan vormen schept Trui Van Landuyt een kader waarbinnen eindeloos gecreëerd kan worden. Zo ontstaan er nieuwe personages en architecturale constructies, die steeds opnieuw verwijzen naar het idee van theater.

Een terugkerend element hierbij is het uitgestrekte landschap. Dit staat haaks op het idee van theater, een afgesloten entiteit. Toch vinden deze twee ogenschijnlijk tegenstrijdige ideeën elkaar in levensgrote tekeningen van personages die opgaan in een landschap.

Een sterk gevoel van lichamelijkheid is aanwezig in de installatie. Tegelijkertijd wordt het ontbreken van een lichaam benadrukt. De kostuums die zich door de expositieruimte bewegen, suggereren de aanwezigheid van acteurs, maar zijn slechts holle gedaante.

---